Central de Salime

Considerada una obra de prioridá nacional absoluta, ye’l primer aprovechamientu hidrollétricu interveníu por Joaquín Vaquero Palacios, en collaboración col so fíu Joaquín Vaquero Turcios, dando como resultáu un testimoniu estraordinariu de la integración de les artes a partir de la fusión d’arquiteutura, pintura, escultura, diseñu industrial y de mobiliariu.

Dende los miradores sobre l’alliviaderu, les terraces proyeutaes hacia’l banzáu y les casetes qu’agospien la maquinaria de les compuertes, hasta’l llamaderu relieve escultóricu que preside la fachada d’accesu a la central, pasando peles pintures murales y el diseñu d’interiores, too ye planificáu pol artista con curiáu.

Les dos monumentales pintures asitiaes na sala de turbines recueyen, de manera respeutiva, la descarga llétrica ente dos polos asitiaos a dambos estremos y un frisu narrativu que, a gran escala, representa la trabayosa esperiencia constructiva del saltu, partiendo de la xénesis del proyeutu pa rematar nes aplicaciones de la lletricidá. L’actuación estiéndese al diseñu d’interiores, comprendiendo los aparatos d’illuminación, les escaleres, el pavimentu y elementos del mobiliariu diversos, introduciendo nel so conxuntu una recualificación estética del espaciu. Ente les pieces más mimaes, el refuxu, llocalizáu na planta del cuadru de mandos, configúrase como una salina circular con techu suspendíu y asientos afayadizos, que xenera un marcu prestosu nel que propiciar la conversación y el descansu de los téunicos.

Natalia Tielve García