Macelo – Pinacoteca

La necesidá de contar con una instalación moderna y eficiente que facilitase d’una manera racional el sacrificiu de reses y el control hixénicu de la carne, incorporando los avances teunolóxicos desarrollaos nel sector, determinó la construcción nel conceyu de Llangréu d’un complexu arquiteutónicu destináu a sirvir como mataderu.

El mataderu llangreanu planifícase, entrada la década del 1910, siguiendo como referente tipolóxicu’l del Macelo de El Natahoyo (Xixón), un complexu llevantáu nel 1888 que por desgracia nun se conserva. Sicasí, anque non na so totalidá, sí se preservó de manera parcial el conxuntu del Mataderu de Llangréu, reconvertíu nel 2007 na Pinacoteca Eduardo Úrculo a partir de la intervención acometida pol arquiteutu Jovino Martínez Sierra.

L’allugamientu escoyíu pal mataderu respondía a les demandes propies d’esti tipu d’establecimientos: accesibilidá, un cierto alloñamientu del nucleu urbanu –nel Prau de San Llorienzo, ente les poblaciones de Sama y La Felguera–, abastecimientu d’agua procedente del ríu Nalón, sistema d’alcantarelláu y bones condiciones de ventilación. La so planificación asúmela l’arquiteutu municipal Enrique Rodríguez Bustelo, anque la paternidá del proyeutu constructivu ye compartida: les traces primeres correspuenden al arquiteutu Manuel del Busto y la xera de completar les instalaciones recái en Francisco Casariego. A ésti correspuende l’edificiu destináu a almacén municipal, cuadres y cochera, desapaecíu por mor de la rehabilitación mentada. 

Nel 1921 el mataderu quedaba inauguráu. P’algamar la eficacia y hixene máxima nel procesu de matanza, el complexu, distribuyíu en trés llinies edificatories, dotóse colos servicios necesarios pa garantizar la producción en cadena, con un sistema de carriles aéreos fabricáu por Altos Hornos de Vizcaya, equipos y maquinaria que permitíen la elevación y colgáu de los reses.

Natalia Tielve García