Esi camín nun foi una solución afayadiza y finalmente decidióse poner un ferrocarril ente les mines de Santa Marina y los altos fornos de Bárzana que, descendiendo paralelu al ríu, algamase Trubia. Ellí establecióse una fundición en Quintana y l’enllaz cola Compañía del Norte que facilitaba una salida eficaz a los sos productos. La llinia entró en serviciu nel 1884 y foi la primera n’España qu’utilizó l’anchu de vía de 750 milímetros, que permitía mayor capacidá de tresporte conxugada con una economía na so construcción.
La obra, proyeutada pol inxenieru J. Thiebaut, comprendía un trazáu de cuasi 30 quilómetros, una gran envergadura pa un ferrocarril mineru. Nel so itinerariu travesaba trés pontes sobre El Ríu Trubia y una docena de túneles, d’ente los que rescamplen los afuracaos en Penas Xuntas, un paisaxe de guapura singular.
El ferrocarril pasó depués a manes de Fábrica de Mieres y, dende entamos del sieglu XX, el tramu de Perigüela a Trubia foi d’usu compartíu ente esa empresa y Minas de Teverga, que punxo un ramal hasta les sos instalaciones d’Entragu.
La llinia tuvo en funcionamientu hasta’l 1963, cuando se canceló y esmanteló. Na década del 1990 reacondicionóse na so mayor parte como vía verde baxo’l nome de Sienda del Osu. El títulu, anque ye atractivu y permite averase al so percorríu, escaez el so pasáu ferroviariu y industrial.
Guillermo Bas Ordóñez
Comentaris recents