Esti allugamientu privilexáu, xunto a la mar, favoreció la escoyeta del llugar pa crear un complexu urbanísticu y arquiteutónicu de gran singularidá que constituyó ún de los meyores exemplos de les polítiques de control del ociu paternalistes. Nel añu 1952 entamaron les obras de construcción de la Residencia proyeutada por Federico Somolinos Cuesta, inaugurada nel 1954, que sirvió de precedente pa la construcción de la ciudá a partir del 1956.
Seis cais conformen les víes de comunicación del conxuntu, nes que se distribuyen pequeños xalés que, poles sos dimensiones y plantegamientos estéticos, intégrense a la perfeición col marcu paisaxísticu nel que se llevanten. Les viviendes, d’ente ún y trés cuartos, lleven el sellu d’arquiteutos destacaos del momentu como Julio Galán, Juan Manuel del Busto, Juan José Suárez Aller o Miguel Díaz Negrete, ente otros. Tanto los cuartos ufiertaos na Residencia como los xalés citaos ufríen una gran capacidá d’agospiu, llegando a axuntar, de forma simultánea, a mil quinientes persones, trabayadores y les sos families, venceyaes a les empreses que facíen usu d’unes instalaciones emponderaes nel NO-DO colos calificativos de «necesaries», «eficaces» y «modéliques».
Perlora cuenta con zones axardinaes y deportives amplies, aprovechando les cualidaes del propiu mediu natural nel que s’asitia. Les sos dos places, nes que van a dar les cais del recintu, axunten los edificios de servicios. Los comedores, la Direición y la Ilesia de la Sagrada Familia son exemplos estraordinarios de la modernidá arquiteutónica. Tres el cese de la actividá y el valtu de la Residencia, la Ciudá cayó nun abandonu repentín que dio nun conxuntu cada vegada más echáu a perder.
Rubén Domínguez Rodríguez
Comentaris recents