Pozu San José

Les diferencies esistentes ente los rexistros, permisos y demarcaciones mineres, asina como, tamién, ente propiedá y réxime d’esplotación, ye mui intensa na minería de la hulla hasta la gran concentración empresarial d’entamos del sieglu XX, lo que dificulta un siguimientu del trabayu real d’estes mines hasta’l presente. Sicasí, ye conocío que l’Anglo Asturiana operó nel conceyu de Tudela, habiendo constancia qu’otra sociedá, La Espada, rexistró a partir del 1842 mines en Lluniego, construyendo inclusive un pequeñu fornu de coquización. Iniciáu’l sieglu XX estes concesiones apaecerán venceyaes a la sociedá francesa Compañía General Minera, y llueu a Carboneras de Olloniego, que se xunirá a Hulleras de Veguín pa constituyir nel 1918 Hulleras de Veguín y Olloniego. 

Esta sociedá nueva, na que rescampla yá la familia Masaveu –interesada na hulla tanto como negociu en sí mesmo como, sobre manera, p’alimentar la so planta cementera de Veguín– nel so accionariáu, desendolcará’l cotu de Lluniego per aciu d’una ordenada minería de monte y llevantando un modernu llavaderu en La Servanda, cargaderos al ferrocarril, etc. Nel 1951 arranquen les obres d’afondamientu d’un pozu vertical d’estraición nel llugar de San Frechoso, que recibirá’l nombre de San José, y que terminen nel 1958. La salida del carbón facíase al traviés d’un socavón dende onde’l mineral se dirixía al llavaderu, de mou que la esplotación combinaba elementos de la minería de monte cola de pozu vertical. La compañía intégrase n’HUNOSA nel 1968, que dientro del so programa de racionalización y concentración minera procede al pieslle de les instalaciones nel 1972. Una década más tarde, el pozu reabriríase como un centru pilotu d’investigación minera que cesaría la so actividá de manera definitiva nel 1993.

Nel añu 2012, magar de los sistemes de vixilancia, ún de los tornapuntes del castillete sería cortáu y quitáu. HUNOSA repondríalu posteriormente. 

Faustino Suárez Antuña