Yera un métodu abondo engorrioso que llastraba producción, polo que yá dende los sos primeros tiempos s’estudiara la posibilidá de construyir un ferrocarril que siguiese la salida natural del valle hasta’l ríu Caudal pa remontar esti últimu y llegar finalmente a La Perea.
Les obres de la llinia nueva entamaron nel 1917 y tuvieron llistes hacia’l 1923. Nesta ocasión l’anchu escoyíu foi de 750 milímetros col fin d’aumentar la so capacidá de tresporte ensin cayer en gastos escesivos. El trazáu tenía un llargor de 7,9 quilómetros ente’l cargaderu de La Foz y La Perea, y travesaba nel so percorríu once túneles, amás d’ocho pontes metáliques y ún de sillería. Nel camín foi necesaria la construcción de dellos murios de contención y sostenimientu, incluyida una vivienda pa personal en Lloreo. Estos últimos trabayos utilizaron el caliar rosao de la zona, lo que-yos proporciona una estética mui singular.
Tuvo en serviciu con traición vapor na etapa de Hulleras de Riosa y, dende’l 1952, baxo la propiedá d’ENSIDESA. Nel 1969 esta empresa trespasó les concesiones mineres xunto col ferrocarril a HUNOSA, que procedió darréu al so pieslle tres la conexón soterraña de los pozos Monsacro y Nicolasa.
Dende entós, la vieya caxa de la vía convirtióse nuna sienda andadera. Desgraciadamente, la operación d’una cantera de piedra caliar en Peñamiel interrumpió’l so trazáu al interceutar el túnel númberu 6, polo que’l percorríu ha facese de manera obligatoria en dos tramos separtaos, ún nel conceyu de Mieres y otru nel de Morcín.
A pesar d’ello, les sos obres de fábrica caltiénense en bon estáu y el trazáu va per una zona d’altu valor paisaxísticu, travesando les foces de los ríos Caudal y Riosa, con un impresionante entornu caliar que convierte esti percorríu nún de los más guapos de tola rede ferroviaria asturiana. En La Foz sobreviven amás les impresionantes tolves de carga del ferrocarril, una obra de formigón fecha a mediaos de los años cincuenta.
Guillermo Bas Ordóñez
Comentaris recents