Mina d’Arnáu

Partiendo de delles esperiencies mineres anteriores, delles d’abonda antigüedá, la RCAM creó n’Arnáu un gran proyeutu empresarial qu’entamó a partir del 1833 col llaboréu del carbón p’afitase de manera definitiva dende’l 1854, cola metalurxa del zinc, demostrando la ventaya de llocalización que’l carbón d’hulla podía asignar a una industrialización qu’entamaba.

La mina de carbón y la fábrica de zinc taben coneutaes ente sí y cola ría d’Avilés, per onde s’importaben materies primes y s’unviaben los productos finales, al traviés d’unes llinies de ferrocarril que se cuenten ente les primeres d’Asturies. Un ferrocarril que tien na llocomotora Eleonore (1880) ún de los meyores exemplos del so material rodante.

La mina d’Arnáu constitúi la primer esperiencia rexonal del beneficiu del mineral al traviés d’un pozu vertical d’estraición y ún de los exemplos continentales escasos de llaboréu perbaxo del llechu marín. El so castillete, remocicáu tres el fin de la mina nel 1915, ye en sí mesmu un documentu patrimonial y históricu de primer orde, reconocíu y protexíu como Bien d’Interés Cultural.

La fábrica de zinc sufrió abondes intervenciones derivaes d’una actividá que s’esparde a lo llargo de trés sieglos, pero caltién edificios, maquinaria y organización de pernotable interés.

Acullá del espaciu de producción estiéndese’l residencial, compuestu de diferentes barrios que, por mor de les tipoloxíes edificatories y el so allugamientu estudiáu, organizaben de forma xerárquica l’universu de la compañía. La xunión d’estes pieces, xunto colos equipamientos (escueles, economatu…) componen ún de los mayores y más interesantes poblaos d’empresa d’Asturies hasta les promociones estatales de mediaos del sieglu XX.

Faustino Suárez Antuña