Pozu Cerezal

Los grupos de monte de San Mamés y Santa Bárbara afuracaron el monte per aciu de numberoses bocamines, siendo plenamente visibles y accesibles anguaño la del Prau Molín y el Socavón Santa Bárbara. Nesti llugar, nel socavón, será onde s’acometa nel 1942 l’afondamientu d’un pozu vertical nuevu pola SMDF (Sociedá Metalúrxica Duro Felguera) énte l’agotamientu de les reserves beneficiaes per aciu de minería de monte.

Pero a diferencia de les mines afondaes nos años venti, modernes y lletrificaes, el Santa Bárbara –como se denominará’l pozu nuevu– fadráse y dotaráse como nes primeres fases de la minería vertical: castillete de perfiles metálicos roblonaos, teunoloxía a vapor pa la estraición y unos primitivos compresores heredaos parcialmente de les mines de monte. L’aisllamientu internacional pesaba en contra de la modernización, pero los beneficios de la venta interior de la hulla nel contestu autárquicu y la baratura del factor trabayu compensaben abondo la reducidísima aplicación de capital, de mou que, na inmediata posguerra, y amás del que nos ocupa, la Duro afondó tamién San Mamés, Carrio y María Luisa.

Inauguráu nel 1944, nel 1957 sustitúise la maquinaria d’estraición por una llétrica, construyendo una casa de máquines nueva y xirando el castillete depués, pa non paralizar el pozu. Sicasí pronto se revela la necesidá d’un castillete nuevu, llevantáu nel 1962 yá con soldadura y con un sistema articuláu de xunión ente les tornapuntes y la torre principal: el sistema propiu de la Duro, entamáu en María Luisa nel 1943.

La integración de la Duro n’HUNOSA nel 1967 esixe’l cambiu del nome del pozu, yá que’l Pozu Santa Bárbara de Turón tenía mayor antigüedá y entidá, adoptándose’l topónimu vecín de Cerezal hasta’l so pieslle nel 1988.

Faustino Suárez Antuña